معرفی GSM

GSM مخفف Global System for Mobile Communication یا همان سیستم جهانی ارتباطات سیار (موبایل) است. امروزه از سه فناوری (CDMA, GSM, TDMA) در ارتباطات تلفن های سیار در دنیا استفاده می شود که GSM یکی از متداول‌ ترین استانداردهای مخابرات سیار در جهان می باشد.

این تکنولوژی به همراه سایر فناوری های مرتبط بخشی از تکامل ارتباطات بیسیم در دنیا است. استاندارد GSM در اصل یک شبکهٔ دیجیتال بهینه‌ سازی شده را برای ارتباطات تلفنی دو طرفه توصیف می‌ کند. این استاندارد در طول زمان گسترش یافت تا شامل انتقال داده نیز شد و سپس داده‌ ها از طریق GPRS منتقل شدند. سرعت انتقال داده‌ ها بعداً از طریق EDGE افزایش یافت.

تاریخچه

شبکه‌ های سلولی آنالوگ اروپا ترکیب ناهماهنگی از فناوری‌ ها و پروتکل‌ های گوناگون کشورهای اروپایی بود که از کارکرد یکسان تجهیزات جلوگیری می‌کرد و پیچیدگی ساخت تجهیزات را برای تولید کنندگان تجهیزات که با استانداردهای متفاوت از بازارهای پراکنده رقابت می‌ کردند افزایش می‌ داد.

کار توسعه یک استاندارد اروپایی برای تلفن‌ های دیجیتال سلولی در سال ۱۹۸۲ (میلادی) در کنفرانس اروپایی مدیریت مخابرات و پست (CEPT) آغار شد.

GSM برای نخستین‌ بار در سال ۱۹۸۲ (میلادی) توسط سازمان استاندارد‌ سازی اروپا معرفی و به عنوان استاندارد جدیدی برای ارتباطات سیار در باند ۹۰۰ مگاهرتز ارائه شد.

در سال ۱۹۹۲، نخستین پیام کوتاه (SMS) فرستاده شد و ودافون بریتانیا و مخابرات فنلاند توافقنامه رومینگ بین‌ المللی را امضاء کردند. برای گسترش استاندارد GSM، بریتانیا در سال ۱۹۹۳ بسامد سامانه مخابرات خود را به باند ۱۸۰۰ مگاهرتز تغییر داد؛ همچنین در سال ۱۹۹۳، شرکت مخابرات استرالیا به نخستین اپراتور شبکه بیسیم خارج از اروپا با استاندارد GSM لقب گرفت.

در سال ۱۹۹۵ نخستین ۱۹۰۰ مگاهرتز شبکه GSM در جهان در ایالات متحده آمریکا عملیاتی شد و مشترکان GSM در سراسر جهان به بیش از ۱۰ میلیون رسید. در همین سال، انجمن GSM تشکیل شد. در سال ۱۹۹۸ (میلادی) در سراسر جهان ۱۰۰ میلیون ایستگاه سیار مشترک GSM وجود داشت.

جزئیات فنی

GSM یک شبکه سلولی است که دستگاه‌ های سیار از نزدیک‌ ترین مسیر به آن وصل می‌ شوند. پنج اندازه متفاوت سلول در شبکه GSM وجود دارد. سلول‌ های ماکرو، میکرو، پیکو، فِمتو و چتری. محدوده پوشش هر سلول بر پایه محل قرارگیری متفاوت است.

سلول‌ های ماکرو به سلول‌ هایی گفته می‌ شود که آنتن ایستگاه پایگاه بر روی یک دکل یا ساختمانی بالاتر از سطح متوسط بلندی پشت بام‌ های اطراف قرار می‌ گیرد.

سلول‌ های میکرو، سلول‌ هایی هستند که ارتفاع آنتن کمتر از سطح متوسط پشت بام است و معمولاً در مناطق شهری استفاده می‌ شوند.

سلول‌ های پیکو، سلول‌ های کوچکی هستند که قطر پوشش آنها چند ده متر است؛ آنها به‌ طور عمده مورد استفاده درون خانه هستند.

سلول‌ های فمتو برای استفاده در محیط‌ های مسکونی یا کوچک کاری هستند و از طریق اتصال به اینترنت پهن‌ باند به شبکه ارائه دهنده خدمات وصل می‌ شوند.

سلول‌ های چتری برای پوشش مناطق سایه سلول‌ های کوچک‌ تر و پر کردن شکاف در پوشش بین این سلول‌ ها استفاده می‌ شوند.

واحد شناسایی مشترک (SIM)

یکی از ویژگی‌ های کلیدی GSM واحد شناسایی مشترک است (Subscriber Identity Module) که با نام سیم‌ کارت شناخته می‌شود. سیم‌ کارت، کارت هوشمند جدا شدنی حاوی اطلاعات اشتراک کاربر و دفترچه تلفن است. سیم‌ کارت به کاربر اجازه می‌ دهد تا اطلاعات خود را پس از تعویض ایستگاه سیار (موبایل) حفظ نماید. متناوباً، کاربر همچنین می‌ تواند اپراتور شبکه بیسیم را با تغییر سیم‌ کارت خود تغییر دهد در حالی که ایستگاه سیار (موبایل) خود را نگاه می‌ دارد. اما برخی اپراتورهای شبکه بیسیم اجازه این کار را نمی‌ دهند. آنها این کار را با وادار کردن تلفن همراه به استفاده از تنها یک سیم‌ کارت یا تنها صادر کردن یک سیم‌ کارت انجام می‌ دهند. این عمل به نام قفل سیم‌ کارت شناخته می‌شود ولی این گزینه در حال حاضر در ایران کاربردی ندارد.